W moim przypadku, po odtworzeniu danych z laptopa (awaria komputera, ale była kopia yuppii!), większość aplikacji zarejestrowanych na koncie Microsoft uruchomiła się po zwyczajnym ponowieniu zalogowania (wyloguj/zaloguj i działa). Niestety los One Drive był inny. Po zalogowaniu dostawałem błąd 1200 – coś poszło nie tak i skontaktuj się z administratorem – no bez jaj, to ja jestem administratorem.

Operacje w rodzaju odinstaluj i zainstaluj też nie pomogły. W Internecie znalazłem wskazówkę, żeby usunąć zapisane hasła w managerze poświadczeń. Nie pomogło, ale jeśli chcesz spróbować:

>trzeba kliknąć na start

> poszukać panelu sterowania

> kliknąć konta użytkowników

> z boku wybrać polecenie „zarządzaj poświadczeniami”

> kliknąć „Poświadczenia systemu Windows”

> poszukać wszystkich poświadczeń, które miałyby w nazwie One Drive i usunąć je

Ale… idąc dalej znalazłem lepszą wskazówkę. Są dwa podejrzane foldery w profilu użytkownika Windows, w których też zapisuje się nieco informacji o użytkowniku i usunięcie ich może pomóc. Ponieważ zawsze jest lepiej mieć otwartą drogę do wycofania się z nieudanej naprawy, ja tych folderów nie usuwałem, tylko zmieniłem im nazwę. Zaczynamy od otwarcia exploratora plików, a następnie w pasku adresu wprowadzamy taką ścieżkę:

Tutaj powinny sie znajdować 2 foldery: IdentityCache i OneAuth. Zmieniłem im nazwę dodając rozszerzenie .old, ale jeśli masz odwagę to je usuń. Podobno nawet wystarczy zmienić nazwę tylko tego pierwszego z nich, czyli IdentityCache, ale ja zminiłem obie i pomogło, więc nie mam już szansy sprawdzić, czy trzeba to zrobić z obydwoma. W takim momencie dobrze jest przeprowadzić restart systemu. Po restarcie, uruchomiłem OneDrive, zalogowałem się, przeszedłem parę kroków z miłym kreatorem i pliki zaczęły się synchronizować. Po drodze wyskoczyło też kilka błędów, ale zawsze z opcją „Kontynuuj”, więc jak dla mnie nie było tak źle 🙂

https://answers.microsoft.com/en-us/msoffice/forum/all/onedrive-error-1200/977fc832-9e40-44ff-abca-74791bcddc96?page=2

Zazwyczaj VSC (a dokładniej rozszerzenie pylance) podkreślna nazwy modułów, które nie są zainstalowane. W celu instalacji wykonaj polecenie

np.

Problem w tym, że czasami moduł jest zainstalowany, a VSC i tak go podświetla. Co może być przyczyną?

Otóż domyślnie pylance sprawdza obecność modułów tylko w środowisku wirtualnym, tymczasem część modułów instaluje się w domyślnym katalogu, w którym zainstalowano Pythona – ot uparciuchy!

Wtedy otwórz settings: File >> Preferences >> Settings

U góry w polu tekstowym wpisz „python.analysis.extrapaths”

Właśnie w tym miejscu możesz podać ścieżkę dostępu do katalogu, w którym zostały zainstalowane dodatkowe „uparte” moduły.

Internet to miejsce, w którym sie dzielimy tym co mamy. Nie oznacza to, że w internecie wszystko można skopiować, zabrać i może jeszcze wypuścić pod własną marką. Prawa autorskie są ważne i nie wolno ich łamać.

Jeśli już jednak coś w tym internecie jest i jest to za darmo, bez rejestracji, to zabezpieczanie np. strony internetowej przed kopiowaniem danych wydaje się co najmniej dziwne. Coś na zasadzie dam, ale nie dam… Zwykłe utrudnianie życia, bo jak sie chce, to takie zabezpieczenia i tak się nie sprawdzą.

Jak można obejść kwestię zablokowanego prawego przycisku myszy, a dokładniej menu kontekstowego, które w takim przypadku się pojawia, a pozwala na np. wydrukowanie strony. Prosto!

W Chrome przejdź do ustawień i poszukaj słowa javascript. Można skopiować ten adres i wkleić do przeglądarki:

chrome://settings/content/javascript?search=javascript

Odszukaj ustawień Java Script:

Jak widać javascript domyślnie jest włączony, ale można go wyłaczyć dla wybranej strony:

To odblokuje menu kontekstowe na stronie.

To teraz zabierzmy sie za możliwość zaznaczenia fragmentu tekstu, np po to aby go następnie skopiować. Będzie – no jasne – prosto! W Chrome naciśnij F12. Uruchomi to narzędzia developerskie. Teraz poszukaj w środkowej części znacznika HTML, po prawej stronie widać okienko Styles, a w nim opcję user-select: none oraz webkit-user-select:none. Wystarczy je „odhaczyć”, kliknąć na stronie widocznej po lewej i… już można zaznaczać tekst.

Dzięki temu nieśmiali blogerzy, którzy chcą całemu światu opowiedzieć o swojej miłości, ale trochę się wstydzą i nie pozwalają np. na skopiowanie, wydrukowanie (do celów prywatnych) fragmentu swojej historii, zostają uwolnieni. A tak na poważnie – po co utrudniać sobie życie, skoro takie dane i tak, jak widać, można obejść?

Cron pozwala na automatyzację zadań na systemie Linux. Czasami chcemy aby te automaty działały na wybranym koncie, bo to konto ma już zdefiniowane odpowiednie dostępy, alebo też dlatego, że automatycznie uruchamiany skrypt będzie tworzył pliki, katalogi, do ktorych tylko ot konto powinno mieć dostęp.

W takim przypadku może się przydać zaplanowanie zadań do wykonania dla innego użytkownika.

Tak oto uruchomisz polecenie pozwalające edytować harmonogram zadań dla użytkownika:

Jak tylko uruchomi się edytor wprowadź definicję polecenia, które ma się regularnie uruchamiać. Np aby co minutę zapisać aktualną datę w pliku użyj takiej linijki:

Po zapisaniu definicji, możesz skontrolować, czy wszystko jest ok:

Co ciekawe, zadania w crontab można definiować nawet jeśli wybrany użytkownik używa shella nologin!

Dodajmy jeszcze, że ewentualne sprawdzenie działania crona można wykonać uruchamiając

Polecenie su może służyć do zmiany tożsamości w sesji Linux. Jednak w tym przypadku pojawił sie błąd:

O co chodzi? Chodzi o to, że użytkownik redis nie ma przypisanego żadnego shella, a właściwie to ma… nologin:

Jeśli koniecznie chcesz wykonać su na to konto, to można by ten shell zmienić na /bin/bash, ale… jeśli ktoś pomyślał o takim skonfigurowaniu konta, to pewnie miał ku temu powody.

No to co można zrobić dalej? Może wcale nie trzeba przełączać się na to konto, może po prostu wystarczy uruchamiać pojedyncze polecenia? Jeśli tak, to zobacz:

sudo może na koncie wskazywanym opcją -u z wykorzystaniem shella wskazywanym przez opcję -s wykonać polecenie! To super. Jeśli to polecenie miałobybyć bradziej złożone, np. miałoby więcej opcji, przekierowywałoby output do pliku itp. to nie zapomnij o umieszczeniu komendy w cudzysłowach lub apostrofach.

W katalogu /var/log/journal odkładają się logi generowane przez journal. Logi to jedna z ważniejszych rzeczy w pracy administratora, więc to dobrze, że się tam odkładają. Jeśli jednak jest ich zbyt dużo, to też niedobrze.

Po pierwsze można sprawdzić, ile miejsca te logi zajmują:

Po drugie, można usunać stare logi, zostawiając tylko wskazaną ilość miejsca:

No i po trzecie, można skonfigurować journal, do przechowywania tylko zadanej ilości logów. Plik konfiguracyjny to /etc/systemd/journald.conf. Linijka definiująca ile miejsca można przeznaczyć na logi to SystemMaxUse:

Po zmianach w pliku journald powinien zostać zrestartowany:

Więcej informacji o journal.conf:

Co to ja  właściwie zainstalowałem? No cóż – takie pytanie można zadawać sobie czasami i całkiem na trzeźwo. Żeby sprawdzić, co ostatnio było instalowane na Ubuntu można posłużyć się poleceniem:

Jeśli plik w między czasie już się zrollował, to można dodać jeszcze jego wcześniejszą wersję:

Mając taką komendę można następnie budować sprytniejsze raporty, o których można poczytać tutaj:

https://unix.stackexchange.com/questions/12578/list-packages-on-an-apt-based-system-by-installation-date

W moim przypadku w/w komenda była wystarczająca