Świeżo po instalacji znakomite narzędzie jakim jest PGAdmin4 nieco rozczarowało, bo działało okropnie wolno… Oto co pomogło (przynajmniej w pewnym stopniu).

Domyślnie serwer postgresql nasluchiwal na porcie 127.0.0.1 i w tym przypadku to śmiało wystarczało 🙂

Polecenie

pokazywało tylko adres localhost. Gdzieś jednak znalazłem info, żeby przełączyć go również na obslugę ipv6:

Po restarcie:

listen_addresses zmienił swoją wartość na

A pgadmin4 po rozłączeniu i ponownym połączeniu działał znacznie lepiej 🙂

PGAdmin4 to aplikacja webowa stworzona w Python-Flask pozwalajaca na prace z baza danych PostgreSQL w interfejsie graficznym. Oto jak zainstalowac PGAdmin4 na Ubuntu:

Jak zwykle należy rozpocząć od aktualizacji:

sudo apt update

Teraz podłączamy repozytorium z PGAdmin4:

curl https://www.pgadmin.org/static/packages_pgadmin_org.pub | sudo apt-key add
sudo sh -c ‚echo „deb https://ftp.postgresql.org/pub/pgadmin/pgadmin4/apt/$(lsb_release -cs) pgadmin4 main” > /etc/apt/sources.list.d/pgadmin4.list && apt update’

I już można instalować:

sudo apt install pgadmin4

Niestety to nie koniec instalacji. Na tym kroku na komputerze powinien już działać Apache2 i w katalogu /etc/apache2 powinien się nawet znajdować plik odpowiadający za konfigurację PGAdmin4. Niestety na razie jeszcze nieaktywny. Żeby go uaktywnić trzeba jeszcze uruchomić polecenie:

sudo /usr/pgadmin4/bin/setup-web.sh

Podczas konfiguracji trzeba podać poprawny adres email i potwierdzić instalację i restart usługi Apache2. Kiedy wszystko się zakończy można zacząć pracę z PGAdmin4 odwiedzając stronę:

http://127.0.0.1/pgadmin4

Zwróć uwagę, że logowanie do pgadmin jest dwuetapowe. Najpierw należy sie zalogować do aplikacji webowej pgadmin i tu możesz wykorzystać adres email i hasło wprowadzone podczas pracy setup-web.sh.

Następnie dodając serwer PostgreSQL należy podać nazwę użytkownika itniejącego w tej bazie danych.

Dodajmy, że instalując pgadmin4 na komputerze, instaluje się też aplikacja standalone pgadmin-desktop. Bardzo wygodna, jeśli myślisz o skonfigurowaniu środowiska tylko dla siebie, chciażby dlatego, że skrypty nie będą się zapisywały w dziwnej lokalizacji /var/lib/pgadmin/storage/<user_name>, tylko tam, gdzie sam/a zechcesz 🙂

W konfiguracji pewnego programu musiałem podać subnetid, ale w portalu Azure nie udało mi się tej informacji znaleźć. Jest id dla VNET, ale dla subnet widać już tylko dość praktyczne informacje, a subnetid, raczej taką nie jest.

Po pierwsze wyświetliłem wszystkie informacje o podsieciach sieci:

Polecenie jak najbardziej zadziałało i wyświetliło to co trzeba, ale lista była dość długa, a mi przecież chodziło tylko o szczegóły jednego obiektu. No to jazda dalej:

No i to był już całkiem fajny wynik

Czasami na serwerze trzeba zainstalować tylko narzędzia klienckie, np sam tylko psql. Oto kroki do wykonania w takim przypadku. Załóżmy, że na serwerze chcę zainstalować narzędzia z wersji 14.

Jak zwykle należałoby zacząć od aktualizacji systemu i pakietów do najnowszych wersji:

Podczas instalacji na systemie przydadzą się też pakiety pnupg2 wget i vim. Być może już są zainstalowane, ale na wszelki wypadek można uruchomić:

Jeśli masz szczęście, to potrzebne pakiety mogą już być widoczne w repozytorium i wystarczy je tylko zainstalować. Sprawdzisz to poleceniem:

W wyniku możesz poszukać czegoś w tym stylu „postgresql-client-14”. Załóżmy jednak, że pakietu tam nie ma. W takim przypadku można wskazać na repozytorium, gdzie takie pakiety są:

Repozytorium wymaga klucza, który należy pobrać:

No i teraz ponownie można odświeżyć listę pakietów:

Po czym pakiet postgresql-client-14 (a nawet i cały pakiet postgresql-14) powinny już być dostępne i dlatego można je zainstalować:

Do sprawdzenia wersji psql uruchom:

To bardzo wygodne, kiedy łącząc się przy pomocy putty do Linuxa, nie trzeba podawać hasła. Takie rzeczy są w świecie Linuxowym znane jako uwierzytelnienie kluczem prywatnym. O tym jak taki klucz wygenerować pisałem tutaj: Mobilo » Blog Archive » Linux: Generowanie klucza SSH do logowania bez hasła (mobilo24.eu)

Niestety ten klucz prywatny nie nadaje się do bezpośredniego użycia w putty. Można go skonwertować. Oto jak:

1. Otwórz program Putty Gen – jest elementem pakietu putty
2. Wybierz polecenie Convertions >> Import Key. Poszukaj pliku klucza prywatnego. Jeśli go nie widzisz w katalogu, to w oknie „Load private key” zmień filtr na wyświetlane pliki na All Files (*.*)
3. Jeśli trzeba podaj hasło do otwarcia pliku.
4. Zapisz klucz prywatny klikając „Save Private Key”.
5. Skorzystaj z klucza w putty:
   1. Connection >> Data – podaj nazwę użytkownika w polu auto-login username
   2. Connection >> SSH >> Auth – wskaż na plik ppk z zapisanym w 4-tym kroku kluczem.  Ścieżka powinna się pojawić w polu private key file for authentication
   3. Zapisz zmiany dokonane w sesji
6. Wykonaj testowe połączenie

Jeśli masz problem z połączeniem zobacz, jak go zdiagnozować: Mobilo » Blog Archive » Linux: ssh: debug: server refused our key (mobilo24.eu)

Prosta sprawa – ale prosta, dopiero jak się wie. Póki się nie wiedziało… to efekt był taki, że mimo logowania za pomocą klucza prywatnego i publicznego klient dostawał ciągle odpowiedź „server refused our key”.

Mniej więc tutaj chcę się skupiać na rozwiązaniu konkretnego problemu, a bardziej na tym, jak diagnozować ten problem. A diagnozowanie jest proste.

1. Na serwerze (bo przecież to server odrzuca klucz) przejdź do pliku konfiguracyjnego sshd:

2. W tym pliku dodaj linijkę:

3. Zrestartuj sshd:

4. Przeprowadź kolejne logowanie, które pewnie zakończy się błędem „server refused our key”

5. Przeszukaj zawartość pliku /var/log/auth.log lub /var/log/secure (nazwa pliku może się różnić w zależności od wersji).

No i na tym można by skończyć, bo przykładowy wpis w pliku log może być taki:

Innymi słowy, chociaż klucz publiczny miał być w katalogu .ssh, to jednak go tam nie było 🙂 Głupotka….

Zauważ, że ten rodzaj błędu był logowany na poziomie debug1, a my w pliku konfiguracyjnym napisaliśmy debug3. Ten zwiększony poziom szczegółowości może się przydać np. jeśli w kluczu straciła się jedna literka. Ten rodzaj informacji jest logowany na poziomie 3.

Kiedy administrator chce utworzyć plik w katalogu systemowym może do tego wykorzystać przekierwoanie polecenia echo. Zazwyczaj katalogi systemowe mają okrojone uprawnienia, dlatego dla pomyślnego utworzenia pliku potrzebne są podniesione uprawnienia. Zwykle robi się to przez sudo. Niestetuy, ta metoda też czasami zawodzi:

Dlaczego tak się dzieje? Otóżn znak przekierowania > ale też znak potoku | jest interpretowane przez bash. Oznaczza to, że w przypadku tego konkretnego polecenia dzieją się następujące rzeczy:

• polecenie sudo pyta o haslo użytkownika
• sudo uruchamia echo z uprawnieniami administratora
• echo kończy swoje działanie
• sudo kończy swoje działanie
• wynik poleceń jest przekierowywany do pliku już z uprawnieniami normalnego użytkownika, co… kończy się błędem

Jak rozwiązać problem? Należy spowodować, żeby zarówno echo jak i przekierowanie były wykonywane z podniesionymi uprawnieniami. Jedną z metod jest uruchomienia bash z opcją -c powodującą uruchomienie tylko jednej, przekazywanej dalej jako parametr komendy. Ta komenda powinna być poprawnym napisem, no i poprawną komendą, tak jak tutaj: